wtorek, 31 marca 2009

Pipi Pończoszanka



Na pewno znacie rudą uśmiechniętą dziewczynkę:) A nawet jeśli nie znacie, to zaraz poznacie.

Tytuł:"Pipi Pończoszanka - Pipi Langstrump "
Autor: Astrid Lindgren

Opis Pipi: Pipi to rudo-włosa, 9-letnia dziewczynka. Zawsze uśmiechnięta i pożądana przygód. Ma dwójkę przyjaciół
Anikę i Toma. Małpkę, Pana Nilsona oraz dużego konia. Mieszka samotnie w Wilii Śmiesznotce, ma walizkę pełną złota i ...nie chodzi do szkoły.

Opis autorki jak wymyśliła Pipi: W 1941 roku moja siedmoletnia córeczka Karin leżała chora na zapalenie płuc. Każda wieczoru, kiedy siadałam na brzegu łóżka, marudziła jak to zwykle dzieci: "Opowiedz mi coś". Pewnego razu, kiedy porządnie zmęczona zapytałam: "Co mam ci opowiedzieć?" , odparła: "Opowiedz o pipi Langstrump". Wymiśliła te imię właśnie w tej sekundzie. Nie pytałam kim była Pipi
Langstrump, tylko zaczełam opowiadać, a ponieważ było to dziwne imię, więc musiała to być dziwna dziewczynka. Karin, a potem jej koledzy i koleżanki zapalali niezwykłym uczuciem do Pipi. Musiałam więc opowiadać ciąglę od nowa. A potem zdecuidowałam się napisać książkę...

Innę tytuły Pipi: "Pipi wchodzi na pokład", "Pipi na południowym Pacyfiku''.

Pipi wróżnych językach: Po angielsku: "
Pippi Longstocking", po szwedcku: "Pippi Långstrump."

Zdjęcia Pipi:

Pipi z małpką.

Ubiór Pipi.


poniedziałek, 30 marca 2009

Złoty Smok

Jak widzicie zaczęłam pisać o zwierzętach nie z tej ziemi:) Choć jak zauważyliście ostatnie dwa posty, może i były związane z magią, ale były to konie(z rogiem lub skrzydłami). Teraz jednak piszę o zwierzęciu mi nieznanym. Pewnie myślicie: "No to poco go piszesz"? Otóż to obiecałam bratu. Nie dziwcie się więc że będę brać informacje z różnych stron. Ale pierwsze mój opis: (Myślę że będe miała łatwo bo wystarczy wyobraźić sobie złotego smoka)...
Mój opis:
Wielki smok. Jego ciało jest pokryte złotym węglem(dlatego ludzie mówią: ''złoty smok"). Trwarz zacięta, ale jednak łagodna. Skrzydła owinięte pyłkiem elfów, dzięki czemu tak szybko i zwinnie lata. Łapy zakończone ostrymi pazurami, których koniec jesy złoty. Ogon długi, zakończony rogiem od jednorożca(dzięki czemu ma tyle wdzięku). Fajnie było by go zobaczyć... (Oczywiście w klatce:))

Oto kilka fotek, na pewno nie będą takie same jak mój opis, lecz kto wie...

Głowa jak widzimy zacięta lecz łagodna...



Ten raczej nie jest podobny do mojego opisu:(

Tak właśnie ja go sobie wyobrażam:))



A to opis kogoś kto o wiele bardziej zna się na smokach:

Złote smoki są istotami mądrymi i pełnymi gracji, a także zwinnymi. Nienawidzą niesprawiedliwości i nieuczciwości. Często wyruszają w świat, by szerzyć dobro, zwykle w postaci człowieka lub zwirzęcia.
Łuski złotego smoka zaraz po wykluciu się z jaja są ciemnożółte, ozdobione licznymi plamkami metalicznego złota. W miarę upływu czasu plamki się powiększają, dzięki czemu łuski sorosłego smoka są złote.
Mądre pyski tych gadów zdobią wąsy. Świecące źrenice z wiekiem stają się coraz jaśniejsze, aż wreszcie oczy smoka przemieniaja się w kałuże roztopionego złota. Istoty te pachną szafranem i kadzidłem.
Złote smoki żyją niemal wszędzie. Siedziby zakładają w odosobnionych miejscach; zawze są z kamienia, przeważnie zamieszkują jaskinie, a także zamki. Zwykle mają lojalnych strażników: zwierzęta charakterystyczne dla danego regionu, giganci burzowi czy chmurowi o dobrym charakterze. Złote smoki żywią się przede wszystkim perłami lub małymi klejnotami. Chętnie przyjmują dary, jeśli nie mają one tylko charakteru łapówek. Strona.

Koń Pegaz

Pegaz to koń któremu doczepiono skrzydła...


Dzisiaj pisze o tak samo cudownych i bajkowych koniach jak jednorożec. Tym razem jest to Pegaz.

Mój opis Pegaza:
Pegaz to cudowny koń. Wyróżnia się tym że ma parę pięknych połyskujących skrzydeł. Jego kolor to zazwyczaj biały, złoty, szary, a czasami nawet leciutko różowy. Dzięki swoim skrzydłom jest koniem przestworzy... Umie robić wiele akrobaci w powietrzu. Miło było by lecieć na jego grzbiecie:)

Pegaz zrodzony z morskiej wody...


Tak jak mówiłam są nawet różowe pegazy:)


Złoty Pegaz.


Pegaz, patronem innych koni.


Czarny pegaz sprawia że przebiega cię dreszczyk strachu...

niedziela, 29 marca 2009

"Zobacz Alicjo"

Wczoraj byłyśmy z mamą w Teatrze Rozrywki w Chorzowie, na przedstawieniu pod tytułem: "Zobacz Alicjo". Byłam na prapremierze dzięki czemu był poczęstunek, (ciasteczka, babeczki, soki, wina, precelki, koreczki, kanapki, i wiele innych). Zebrałam prawie od wszystkich autografy (łącznie z głównymi rolami i panią reżyser). Jest to taniec współczesny nie klasyka, występują piękne stroje oraz znani tancerze. Serdecznie polecam. Spektakl to wyjątkowy. Autorka, Katarzyna Aleksander-Kmieć poprowadzi tytułową Alicję w podróż po magicznej krainie – „nierealnej rzeczywistości” teatru. To dla bohaterki wędrówka zachwycająca, intrygująca ale chwilami również przerażająca. Tak, jak to w teatrze bywa...
Alicja będzie miała okazję skonfrontować swoje wyobrażenie o teatrze z jego realiami. Przeżyje różne nastroje, spotka przedziwne postaci. A w całej tej wędrówce towarzyszyć jej będzie tajemnicza Dama Pik.
Opowiadana tańcem historia wzbogacona jest fascynującymi kostiumami, które „uruchomią” tancerze, nadając im zupełnie nowy kształt i znaczenie.

Obsada:
Alicja:
Katarzyna Korzec

Dama Pik
Jakub Lewandowski
i inni.
Katarzyna Buczkowska, Barbara Ducka, Natalia Gajewska, , Natalia Kurzawa, Małgorzata Mazurkiewicz, Małgorzata Ochabowicz, Larysa Policińska, Barbara Skrodzka, Sonia Sosna, Emanuela Żukowska, Sebastian Chwastecki, Kamil Guzy, Maciej Herman, Kryspin Hermański, Jakub Jóźwik, Grzegorz Kaczmarczyk, , Krzysztof Włosiński.

Inscenizacja i reżyseria
Katarzyna Aleksander-Kmieć

Scenografia i kostiumy
Anna Chadaj

Niestety nie udało mi się znaleźć żadnych zdjęć, chociaż wytrwale szukałam:( Jest jednak jeden plus, żeby zobaczyć tancerzy, wystrojenie, trzeba pójść na spektakl:)

czwartek, 26 marca 2009

Jednorożec


Dzisiaj piuszę o pięknym i cudownym zwierzęciu, ale niestety żyje tylko w bajkach...

Jednorożec to stworzenie fantastyczne, występujące w mitach i legendach mające jeden róg wyrastający pośrodku czoła.
Jednorożca każdy wyobraża sobie inaczej. Małe dziewczynki na przykład wyobrażają sobie różowo-fioletowego konika z złotymi kopytami. My zato wyobrażamy sobie białego konia z czarną bujną grzywą. Jedno jest pewne wszystkie wyobrażamy go sobie z rogiem...







Tak zato wyobrażają go sobie małe dziewczynki:)

Zdjęcia z strony http://images.google.pl/imgres?imgurl=http://images33.fotosik.pl/56/969d92b1522a2849.jpg&imgrefurl=http://grafika-fantazy.blog.onet.pl/1,CT39547,1,blog.html&usg=__Ffwq79klLAsM8zh0H6DbJkojEu4=&h=564&w=500&sz=66&hl=pl&start=8&um=1&tbnid=TTEoppNz9b8CWM:&tbnh=134&tbnw=119&prev=/images%3Fq%3DJednoro%25C5%25BCec%26hl%3Dpl%26lr%3D%26sa%3DN%26um%3D1 Jest tam więcej zdjęć, warto zajrzeć:)

środa, 25 marca 2009

Konkurs!!

Policz konie na obrazku!!
REGULAMIN
1) Policz konie na obrazku, i wpisz w komentarzu liczbę koni.
2) Pisząc liczbę koni napisz też swój adres bloga i Emeil.
3) nagrodzone zostaną tylko trzy osoby, inne dostaną małe upominki na bloga.
4) Szansę na wygraną zwiększa twoja pozycja "Kto pierwszy, ten lepszy".
5) Konkurs trwa do końca 2009r.
Zapraszam!!!





Pisz w komentarzach ile ich jest !!!

Ara żółtoskrzydła

Papugi to ptaki niezwykle barwne i hałaśliwe. Mają bardzo dobry słuch, dzięki czemu dużo rzeczy bardzo szybko zapamiętują. Papugi to mało wymagające zwierzęta, żyją nawet 80 lat. To napisałam sama.


Ara żółtoskrzydła yo kolejny ptak którego opisuje. W Ameryce Południowej i Środkowej żyją duże jaskrawe papugi ary. Ara żółtoskrzydła jest rozprzestrzeniona w lasach od Meksyku do Brazylii. Indianie używali jej barwnych piór do ozdabiania swoich głów. Teks napisałam własnoręcznie na podstawie książki " Wielki Atlas Ptaków".

Opis: Cechy charakterystyczne tej ary to: piękne czerwone upierzenie ciała, potężny dziób i nieopierzone policzki, bez rysunku z piórek (w przeciwieństwie do ary zielonoskrzydłej). Skrzydła od góry czerwone, następnie żółty pas - nadający nazwę tej arze, dół skrzydeł ciemnoniebieski. Sterówki czerwone, przechodzące w niebieski. Rozróżnia się dwa podgatunki tych ar: ara żółtoskrzydła ssp. macao i ara żółtoskrzydła ssp. cyanopterus. Takst z strony " Towarzystwo Miłośników papug".
Oto fotki:


Tu mieszka Ara

Nazwa polska: Ara żółtoskrzydła
Nazwa łacińska: Ara macao
Systematyka: Rodzina: papugi (Psittacidae)
Występowanie: Północna część Ameryki Południowej (południowo-wschodnia część Peru, Brazylia - prowincje Santa Cruz, Mato Grosso) i Ameryka Środkowa. Lasy tropikalne do wysokości 900 m n.p.m.
Długość ciała 80-90 cm, z czego ok. 1/3 - 1/2 przypada na ogon. Waga ok. 1 kg. Upierzenie pstre z przewagą koloru szkarłatnego. Na skrzydłach żółte pole. Dziób biało - czarny. Oczy jasnożółte. Okolice oczu i policzki pozbawione piór. Nogi ciemne.

Dymorfizm płciowy (czyli różnice pomiędzy samcem a samicą) niewielki: samiec może mieć dłuższy ogon i nieco większy dziób. Ary dobierają się w pary na całe życie. Gniazda zakładane są w dziuplach. Białe jaja, w ilości 2-4 sztuk są wysiadywane głównie przez samicę, trwa to 24-25 dni. Pisklęta są karmione przetrawioną treścią żołądka. Młode zostają przy rodzicach przez rok lub dwa lata. Przez ten czas nowe lęgi nie mają miejsca.

Pożywienie: różne owoce i orzechy. Ary posiadają mocny dziób, którym mogą rozbijać twarde skorupy orzechów, z którymi nie poradzą sobie inne ptaki. Czasem uzupełnia dietę o nektar i kwiaty. Znane są z tego, że zjadają niedojrzałe owoce (by uprzedzić innych amatorów tego pożywienia) i połykają glinę, by zneutralizować zawarte w takich owocach substancje chemiczne. Ary żerują w koronach drzew.

Naturalni wrogowie tych papug to węże, małpy (które stanowią zagrożenie głównie dla piskląt) oraz ptaki drapieżne i wielkie koty jak np. jaguar.

Papużki Faliste



Przepraszam że wczoraj nie pisałam, bo nie miałam czasu dlatego że jechałam na wycieczkę. A zresztą w poniedziałek napisałam 5 postów! No dobrze koniec przeprosin, dzioś znowu nie o koniach ale o papużkach falistych:)

Opis gatunku

W naturze dominuje barwa zielona. Spód ciała ubarwiony jednolicie zielono, wierzch prążkowany żółto i czarno. Przednia część głowy u dorosłych jest żółta, u młodych (do 3-4. miesiąca życia) - w czarno-żółte prążki. Na policzkach ciemnopurpurowe łatki, na podgardlu czarne plamki. Ogon rozkładany wachlarzowato, z długimi sterówkami na środku, zielonkawoniebieski lub zielonkawopurpurowy. Na zewnętrznych sterówkach żółta przepaska. Skrzydła prążkowane, zielono-czarne. Nogi szaroniebieskie, czteropalczaste zakończone ostrymi pazurami. Dziób mały, o barwie brązowo-żółto-pomarańczowej. Kolor woskówki różni się w zależności od płci: u samców jest ona niebieska lub błękitna, u samic beżowa lub beżowo-szara (u samic nielęgowych bledsza), z kolei u młodych obojga płci - różowa (u samczyków częściej fioletowa).

Głównym pożywieniem są nasiona traw.

Skrzydła są przystosowane do dość długiego lotu (w naturze).


Zachowanie

Te małe papużki są bardzo żywotne, nieustannie buszują po klatce, wolierze. Każda nowa rzecz, która znajdzie się w ich lokum musi zostać przez nie "zbadana". Nie są (stosunkowo) trudne do oswojenia. Najlepiej czują się w gromadkach, gdyż tak żyją na wolności. Pomagają sobie w czyszczeniu upierzenia itp. Często dochodzi między nimi do "kłótni", na szczęście rzadko groźnych.

Pokarm

Podstawowym pokarmem papużek są ziarna zbóż: prosa, kanaru, owsa. Różni autorzy opisują, że papużki faliste chętnie też spożywają siemię lniane, konopie i murzynek, jednak u mnie nie cieszyły się one żadnym zainteresowaniem u papużek.

Historia papużki falistej w Europie

Papużki faliste w Europie pojawiły się w połowie wieku XIX, dokąd zostały sprowadzone przez znanego ornitologa Johna Goulda. Po raz pierwszy zostały opisane przez Thomasa Watlinga, fałszerza pieniędzy zesłanego do Australii, a pierwszą publikacją, w której ukazał się opis papużki falistej było dzieło G. Shawa "Zoology of New Holnad". Bardzo szybko zdobyły popularność w Europie, dobrze się rozmnażały, ale nadal większość stanowiły osobniki importowane. Dopiero po wprowadzeniu przez rząd Australii całkowitego zakazu wywozu zwierząt ich hodowla się rozwinęła, zaczęły powstawać farmy nastawione na masowe rozmnażanie z przeznaczeniem na rynek. Pierwszą odmiana barwna pojawiła już w XIX w. na farmie hodowlanej w Anglii, a była to papużka falista żółta.

Oto kilka fotek:






Tekst jak wygląda papużka falista wiozłam z Wikipedii. Resztę tekst z strony http://papugi.gery.pl/falista.php. Zdjęcia z różnych stron. Autorowi ostatniego zdjęcia szczególnie dziękuję:)

poniedziałek, 23 marca 2009

Gołębie


Do rzędu gołębi należą ptaki, żyjące w wielu zakątkach kuli ziemskiej. Pokarm ( głównie nasiona roślin ) gołębie zbierają na ziemi, dlatego też dobrze chodzą. Latają z łatwością i szybko, mogą także wykonywać w powietrzu nagłe zwroty. Gniazda zakładają na drzewach lub w szczelinach skał.

W Ameryce Północnej jeszcze niedawno był bardzo liczny gołąb wędrowny. W czasie masowych przelotów stada tych gołębi zakrywało słońce.


Najbardziej przedstawiciel rzędu dziki skalny. rozprzestrzeniony tego to gołąb.
Rasy:

Niemiecki wystawowy gołąb


Gołąb garłacz.


Gołąb pawik.
Wygląda jak tancereczka w TUTU:)

Tekst napisałam własnoręcznie na podstawie książki "Wielki atlas ptaków" Zdjęci z różnych stron i blogów.

Zwierzęta sawanny

Każdemu przyda się kąpiel:)


Sawanna w zachodzie słońca...

Pewno myślicie "jakie miłe gepardki" To źle myślicie, w szyjce tej bezbronnej antylopy zaraz pojawią się zęby.





Coś dzisiaj wzięło mnie żeby pisać nie o koniach, a o innych zwierzętach:)Dzisiaj będą to zwierzęta sawanny.

Lew
Lew to król sawanny, zamieszkuje sawanny i krzewiste równiny, tworząc grupy rodzinne. W skład takiego stada wchodzi zwykle od 1 do 3 samców, 15 samic i młode. Rolę myśliwych pełnią najczęściej samce- we dwie albo kilka podkradających do antylop i zebr. Zadaniem samca jest obrona terytorium stada.
wymiar: ciało 1,4-2m, ogon 67-100 cm.

Jaguar
Ten największy południowoafrykański kot nie potrafi szybko biec na dłuższym dystansie, musi zatem podkraść się się najbliżej jak to możliwe, i zajść ofiarę od tyłu. Nie umie szybko biec, ale zato dobrze pływa. Żywi się rybami i żółwiami wodnymi, chwyta także jelenie i inne zwierzęta lądowe. Samica rodzi od 1 do 4 kociąt, których broini przed intruzami, a także przed ojcem, (który może je zjeść).
wymiar: ciało 1,5-1, 8 m, ogon 70-91 cm.

Gepard
Jest najszybszym zwierzęciem lądowym: już w 3 sekundy po starcie potrafi uzyskać prędkość 100 km/godz. Brak mu jednak wytrzymałości, dlatego zanim rzuci się w pośckig, podkrada się jak najbliżej swojej ofiary. Jeśli nie uda mu się jej prędko dogonić, zwykle daje za wygraną.
wymiar: ciało 1,1-1,4 m, ogon 65-80 cm.

Puma
Ofiara tego skrytego łowcy najczęściej padają jelenie. Puma najpierw skrada się, a póżniej skacze i zabija zwierzę szybkim uderzeniem w szyję. Nasztępnie zaciąga ofiarę w ustronne miejsce, gdzie może spokojnie ją zjeść. Zamieszkuje nizinne bagna, las, trawiste równiny i górskie zbocza do wysokości 4500 m n.p.m.
wymiar: ciało 1-1,6 m, ogon 60-85cm.

Agamy kołnierzaste
Agamy kołnierzaste zamieszkują sawanny Australii i Nowej Gwinei. Zamieszkują zwykle tereny krzaczaste, sawanny oraz suche i gorące lasy. Jaszczurki te są gatunkiem nadrzewnym i 90% swego życia spędzają na różnego rodzaju: drzewach, krzewach, kopcach termitów i innych naturalnych wzniesieniach. Spotyka się je przeważnie na wysokości 2 — 3 metrów. Drzewa które zasiedlają te gady muszą spełniać pewne warunki: posiadają duże dziuple lub mają wystarczająco duże drążenia by zapewnić im dostateczną ochronę. Prowadzono doświadczenia polegające na założeniu trzem osobnikom nadajników radiowych na okres 4 miesięcy. Nadajniki mogły dokładnie pokazywać gdzie dane zwierze się znajduje. Okazało się, że agamy te przebywają na ziemi niezwykle rzadko głównie po to by upolować zdobycz i poruszają się praktycznie wyłącznie na tylnych kończynach. Na ziemi przebywały zwykle nie dłużej niż 5 min po czym znów wspinały się na drzewa.

Surykatka
Surykatka — mały ssak drapieżny należący do rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata (Desmarest, 1804). W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.

Słonie

Właściwe słoniowate wywodzą się od wcześniejszych trąbowców z rodziny Gomphotheriidae (gomfotery). Bliskim krewniakiem hipotetycznego przodka słoni jest rodzaj Anancus z pliocenu i plejstocenu. Pierwsze właściwe słonie miały budowę zbliżoną do gomfoteriów. W żuchwie znajdowała się jeszcze para krótkich ciosów, a sama czaszka była niższa i dłuższa niż u słoni późniejszych. Najwcześniejszymi rodzajami zaliczanymi do tej rodziny są Stegolophodon i Stegotetrabelodon . W pliocenie pojawiły się obok pnia wiodącego do dzisiejszych słoni stegodonty (Stegodontinae), czasami wyróżniane w oddzielną rodzinę. Były to duże trąbowce o jednej silnie rozwiniętej parze ciosów w górnej szczęce.

Różne gatunki stegodontów zasiedlały w pliocenie i plejstocenie rozległe obszary kontynentalnej Azji oraz Archipelagu Malajskiego. Jako jedne z nielicznych ssaków stegodonty zasiedliły wiele wysp oceanicznych. Najdalej wysuniętym rejonem ich występowania była wyspa Flores. Ssaki te aktywnie pokonywały cieśniny między wyspami wpław. Inna koncepcja wiąże migracje z obniżonym poziomem morza. Na wielu wyspach (również na Flores) niedobór pokarmu oraz niewielka przestrzeń życia spowodowały skarłowacenie. Stegodont z tej wyspy osiągał wysokość co najwyżej 1,5 m w kłębie oraz masę ok. 500 kg. Na kontynencie stegodonty wymarły ok. 500 tysięcy lat temu, na wielu wyspach przetrwały do czasów niemal współczesnych (ok 13 tysięcy lat temu).

Do podrodziny Elephantinae należą współczesne słonie. Najpierwotniejszym ich przedstawicielem był Primelephas z Afryki. Był to jeszcze stosunkowo prymitywny słoń o wielkości zbliżonej do dzisiejszego słonia azjatyckiego. Dał on początek dwóm żyjącym dzisiaj plemionom Elephantini i Loxodontini. Pierwsza grupa obejmuje wymarłe mamuty (Mammuthus) oraz rodzaj Elephas. Pojawiła się ona w Afryce i przez większą część pliocenu i plejstocenu były to dominujące na kontynencie słonie. Najstarszy znany gatunek to Elephas ekorensis. Od niego wywodzi się Elephas recki, dobrze poznany i szeroko rozpowszechniony gatunek. Szczątki tego słonia znajdowano licznie między innymi we wschodniej Afryce w Wąwozie Oldovai, wraz ze szczątkami pierwotnych człowiekowatych. Były to słonie sawannowe, przystosowane do odżywiania się twardymi trawami. Gatunek ten opuścił Afrykę i skolonizował Europę oraz Azję, dając początek wielu innym gatunkom.

Europę przez niemal cały plejstocen zasiedlał Palaeoloxodon (Elephas) antiquus. Było to zwierzę większe od dzisiejszych słoni, o bardzo dużych i prostych ciosach. Szczątki tego zwierzęcia (nazywanego niekiedy słoniem leśnym) znaleziono również w Polsce.

W okresach lodowcowych wycofywał się na południe kontynentu, podczas interglacjałów opanowywał tereny północne. Wyspy Morza Śródziemnego zasiedlała w plejstocenie cała gama podgatunków lub gatunków słonia leśnego o zredukowanych w wyniku skarłowacenia rozmiarach. Najmniejszy z nich, Elephas falconeri(Palaeoloxodon), osiągał w kłębie zaledwie metr wysokości. Ssaki te wymarły zapewne podczas kolonizacji wysp przez pierwszych ludzi w czasach historycznych. Słoń azjatycki (Elephas maximus) wywodzi się od swego większego krewniaka, Elephas hysudricus. W plejstocenie kilka gatunków słoni zasiedliło również niektóre wyspy oceaniczne, tak jak wcześniej zrobiły to stegodonty (np. Elephas celebensis). Rodzaj Mammuthus wywodził się od któregoś z wczesnych przedstawicieli Elephas. Najstarsze z gatunków, Mammuthus subplanifrons i Mammuthus africanavus, zasiedlały jeszcze Afrykę, ale wkrótce opanowały również Azję, Europę i w końcu Amerykę Północną, silnie się różnicując.

Z kolei najwcześniejsze dzieje słoni z rodzaju Loxodonta nie są dobrze poznane. Zwierzęta te na początku zasiedlały tylko tereny leśne, gdzie szczątki ulegają szybkiemu rozkładowi. Przez większą część plejstocenu nie wytrzymywały konkurencji ze stepowymi Elephas. Najwcześniejszy znany gatunek to Loxodonta adaurora. Od niego pochodzą Loxodonta exoptata i Loxodonta atlantica, będący prawdopodobnie bezpośrednim przodkiem dzisiejszych słoni afrykańskich. Po wymarciu słoni Elephas w Afryce, słonie Loxodonta africana zajęły wolną niszę ekologiczną i zasiedliły sawanny. Loxodonta cyclotis, czyli słoń afrykański leśny, pozostał w pierwotnych leśnych siedliskach do czasów obecnych.

Sęp afrykański

Występowanie, siedliska: Sawanny Afryki, Azja

Cechy charakterystyczne:
Długość 89-98 cm
Rozpiętość skrzydeł ok. 210 cm, maks. 3m
Waga 4-7 kg

Ubarwienie biało-brązowo-białe. Szyja długa, cienka, mało upierzona, głowa mała, zakończona zaokrąglonym dziobem, którego górna część hakowato zachodzi na dolną. Palce długie i cienkie, umożliwiają sprawne chwytanie pożywienia. W pozycji stojącej złożone skrzydła wystają ponad tułów.

Antylopa

Antylopy - nazwa potoczna grupy kilkudziesięciu gatunków parzystokopytnych ssaków z rodziny krętorogich (pustorożców) oraz jednego gatunku z rodziny widłorogich - antylopa widłoroga (Antilocapra americana). Małe antylopy nazywa się potocznie gazelami. Antylopy w warunkach naturalnych zamieszkują Afrykę, Azję i Amerykę Północną (antylopa widłoroga). Kilka gatunków introdukowano do Ameryki Północnej i Południowej. Często spotykane w ogrodach zoologicznych.

Zebra

Znamy dwa podgatunki. Wysokość w kłębie 1,2-1,3 m. Zebry z kraju przylądkowego zaliczają się do bardziej zagrożonych zwierząt, ponieważ żyje w sumie około 200 osobników .Zebr Hartmana jest parę tysięcy.

Nosorożec

Kształt ciała ociężały, masywny, wysokość w kłębie 1-2 m, długość ogona do 75 cm, ciężar ciała 1-3,5 t. Głowa duża, ciężka, nad częścią nosową jeden lub dwa rogi o budowie zbliżonej do kopyta końskiego lub racic zwierząt parzystokopytnych. Oczy małe, uszy duże, ruchliwe, dobrze rozwinięty zmysł słuchu i węchu, który pomaga w orientacji przestrzennej, rozpoznawaniu zagrożenia oraz we wzajemnym kontaktowaniu się zwierząt. Wzrok słaby. Skóra wyjątkowo gruba, pofałdowana, u niektórych gatunków przybiera formę pancerza. Kończyny krótkie, zakończone 3 palcami zaopatrzonymi w szerokie kopyta. Główny ciężar ciała spoczywa na palcu środkowym. Nosorożce żyją pojedynczo lub parami, ciąża trwa 419-547 dni, samica rodzi 1 młode, zdolne do samodzielnego poruszania się, które pozostaje z matką przez ok. 2 lata. Pożywienie, w zależności od gatunku, stanowią trawy, pędy roślinne lub liście.

Wszystkie gatunki nosorożca są zagrożone wyginięciem, głównie wskutek polowań dla pozyskania rogu, któremu przypisywano w krajach azjatyckich cudowne właściwości lecznicze, a w krajach arabskich wyrabiano z niego drogocenne rękojeści sztyletów.

Co to jest Sawanna?

Sawanna (z dialektów karaibskich zawan) - trawiasta formacja roślinna, strefy międzyzwrotnikowej o klimacie gorącym z wyraźnie zaznaczoną porą suchą, trwającą od 3 do 9 miesięcy oraz deszczową.

W szacie roślinnej dominują kępki sucholubnych traw, jak przykładowo afrykańska trawa słoniowa dochodząca do 3 m wysokości. Na niektórych sawannach rosną nieliczne drzewa, np. akacja (do 45 m wysokości), baobab (od 5 do 25 m wysokości), czy palmy, które zwykle zrzucają liście w porze suchej, a także drzewa chlebowe. Większe skupiska występują tylko nad ciekami wodnymi tworząc tzw. lasy galeriowe. Drzewa oraz krzewy rosną kępami lub pojedynczo i tracą liście w porze suchej. Sawanny żywią wielotysięczne stada zwierząt roślinożernych. Strefa sawann jest stosunkowo gęsto zaludniona; zamieszkują ją zarówno rolnicy jak i pasterze.

Teks napisałam własnoręcznie za pomocą książek, stron, blogów i portali. Zdjęcia także z różnych stron.

Filmiki o koniach





Filmiki wzięłam z różnych stron. Autorom Dziękuję:)

Kolorowanki Barbie

Znalazłam pewną stronę dla małych księżniczek :) Znajdziecie na niej kolorowanki z lalką Barbie Serdecznie zapraszam:) http://www.mojekolorowanki.pl/d.114.Kolorowanki_Barbie.html

Zajęczaki

Królik
Kolonie mieszkalne królików, złożone z sąsiadujących z sobą nor, mogą dawać schronienie nawet setce zwierząt. W pożywieniu królika dominują trawy i liściaste rośliny, ale je on także ziarno i korę młodych drzew. Samica wielokrotnie w ciągu roku wydaje liczne potomstwo.
wymiary: ciało 36-46 cm, ogon 4-7 cm.
występowanie: Europa, płn.-zach. Afryka; wprowadzony do Australii, Nowej Zelandii i Chile.




Króliki Niemieckie są ogromne....






Ale podobieństwo!!!




Zając polarny
Latem ciemnobrązowy, zimą zupełnie biały. Ciemne zostają tylko końce uszu. Białe futro na tle śniegu zapewnia dobre ukrycie przed wrogami. Aktywny zwykle nocą i wczesnym rankiem; latem żywi się trawę, a zimą gałązkami i pąkami roślin.
wymiary: ciało 36-52 cm, ogon 2,5-5 cm.
występowanie: Kanada, Alaska, płn. części USA.


Zając polarny

Tekst napisałam własnoręcznie na podstawie książki "Encyklopedia Zwierząt" Wydawnictwo >DEBIT< Zdjęcia z różnych stron.

niedziela, 22 marca 2009

Świnki morskie

Krewniak świnki morskiej Kaiber

Tej na pozór przyjaznej scenie nie można zaufać. Świnka morska i kot nie są dla siebie idealnymi parterami.


Dziwny tytuł: '' Świnki morskie". A wydawało by się że ja umiem pisać tylko o koniach:) Ależ nie! Umiałam napisać o pająkach, więc będę umiała napisać o świnkach morskich, które sama zresztą miałam, ale mi zmarły:(
No dobra biorę się za pisanie:

SZYBKIE INFORMACJE:
Świnki morskie niechętnie przebywają same. Dlatego najlepiej kup dwie lub kilka świnek.
Nie potrafią się bronić. Ich jedyną bronią jest ucieczka. Dlatego uważaj żeby nie czuły się zagrożone.
Pamiętaj świnki morskie będą gryźć przez całe życie bo są gryzoniami.
Żyją zazwyczaj do 4-6 lat.

Krewniacy świnek morskich
Ojczyzną świnek morskich jest Ameryka Południowa. Udomowili je Inkowie, hodując przede wszystkim dla mięsa. Do europy dotarła prawdopodobnie w okresie reformacji. Świnki morskie należą do gryzoni z rodziny marowatych, choć niektórzy zoolodzy twierdzą, że tworzą zupełnie odrębny rząd i tak naprawdę wcale nie są gryzoniami. Kaibara jest tagże ich przodkiem. Do przodków świnek morskich należą tagże świnki górskie, które są od nuich szczuplejsze i zwinniejsze.

Rasy i odmiany
Rasy świnek morskich można podzielić na krótkowłose (gładkowłose), dłógowłose oraz mające nietypową okrywę włosową.

Rasy krótkowłose
Aguti_ rasa dzika; jednolite ubarwienie o szarym połysku.
Albinotyczna- śnieżnobiała sierść; czerwone oczy.
Brindle (cętkowana) - ciemne oczy; równomiernie rożłożone czerwone i czarne cętki, tworzące pręgi.
Dalmatyńska- sierść w czarno-białe cętki; chararekstyczna biała strzałka wzdłóż nosa.
Himalajska- biała sierść; czarny nos, uszy i łapki.

Rasy długowłose
Peruwiańska (angorska) - całe ciało pokryte długim, puszystym włosem.
Szetlandzka- podobna do argońskień; na głowie brak rozetki.
Alpaka- odmiana powstała ze skrżyżowania angorki z raksem; długi, kręcony włos.

Życie rodzinne świnek morskich
Jeżeli samiczka mieszka w klatce razem z samcem, należy liczyć się z tym, że młode mogą pojawić się 4-5 razy w roku. Jeżeli jednak nie chcemy żeby nasze świnki morskie nie miały dzieci, są dwa rozwiązania:
1) Samiczki i samce porozdzielać do dwóch klatek. Samiczki do jednej, samce do drugiej.
2) Mieć świnki tylko jednej płci.
PAMIĘTAJ ŚWINEK MORSKICH NIE MOŻNA WYKASTROWAĆ!!

Świnki morskie i inne zwierzęta

Psy- nawet u bardzo dobrze wychowanego psa, przebiegająca świnka wzbudza instynkt łowiecki. Jeżeli mamy w domu psa, gryzonie nie powinny swobodnie biegać po mieszkaniu.

Koty- domowe tygrysy z pewnością zobaczą w śwince łup. Czasami bawią się z nią tylko w berka, ale mogą ją przy tym zranić.

Duże papugi- jeżeli ptaki latają swobodnie po pokoju, ich dzioby mogą być niebezpieczne dla świnek, nawet jeśli jest to tylko zabawa.

Małe ptaki- zazwyczaj nie występują konflikty między świnkami morskimi a małymi ptakami: kanarkami, słowikami i papużkami falistym.

Fretki- dla tych małych zbójników świnki są smacznym kąskiem. Zwierzęta absolutnie nie mogą przebywać w bezpośrednim kontakcie.

Szynszyle- wspólne umieszczanie tych zwierząt w klatce nie jest wskazane. Natomiast przebywanie na jednym wybiegu jest możliwe.

Króliki karłowate- ze wszystkich zwierząt domowych jest to najlepszy towarzysz dla świnki morskiej. Mogą mieszkać razem, jednak świnka powinna mieć w klatce miejsce w którym królik nie będzie miał do niej dostępu.

Pielęgnacja sierści
Dziko żyjące świnki morskie same umieją zadbać o swoje futerko. Naszym domowym świnkom trzeba jednak pomóc. Pielęgnacja sierści służy przede wszystkim do utrzymanie czystości, a poza tym pozwala wcześnie wykryć chorobę. U świnek długowłosych konieczna jest codzienna pielęgnacja. Świnki te nie zmieniają sierści, a ich włosy stale rosną. Ponieważ są długie i geste, szybko się plączą. Zanim zaczniemy szczotkować świnkę, należny ja uczesać grzebieniem o grubych zębach. Splatana sierść należy delikatnie rozprostować palcami, a jeśli jest to niemożliwe najlepiej wyciąć kołtun. W żadnym wypadku NIE NALEŻY WYCZESYWAĆ GO NA SILE, ponieważ jest to dla świnki bardzo bolesne.

Pokarm podstawowy
Jeżeli chcemy, żeby nasze świnki morskie były zdrowe i pełne energii, musimy zadbać o ich prawidłowe odżywianie. Niestety, nie wszystkie karmy dostępne w sklepie pod etykietą " Dla gryzoni'' nadają się dla naszych ulubieńców.

Mieszanki ziaren i nasion
Sprzedawane w sklepach kolorowe mieszanki ziaren i nasion niewątpliwie oddziałują na ludzki zmysł wzroku, ale zazwyczaj nie są przystosowane do żołądków naszych świnek morskich. Mają one bardzo dużo zawartość tłuszczów i węglowodanów. Przez co nasza świnka staje się otyła, i ma problemy zdrowotne.
Znacznie lepszym pożywieniem jest pokarm podstawowy w postaci granulatu.

Dodatkowe smakołyki
W jadłospisie naszych świnek morskich mogą znależć się też rużne smakołyki, np. paluszki i małe ciasteczka. Dodatkowym przysmakiem mogą też być małe ilości płatków owsianych.
PAMIĘTAJ!!
Pamiętaj jednak żeby dawać smakołyki z umiarem, i zanim je dasz skonsultuj się z lekarzęm czy świnka nie ma jakiejś choroby, i nie może jeść łakoci!

Obgryzanie wszystkich przedmiotów

Świnki często gryzą różne przedmioty. Nie można ich od tego oduczyć, a często jest to dla nas kłopotliwe.

Porada: Udostępnijmy świnką różne przedmioty do gryzienia. np. pudełka kartonowe, gałązki, tekturę.

Pasożyty skóry i sierści

Wszy, roztocza, pchły atakują zazwyczaj zaniedbane zwierzęta. Mogą one też być przenoszone od innych zwierząt, a roztocza mogą znajdować się w sianie.

Porada: Czysta klatka, dbanie o sierść to najlepsze środki zapobiegawcze.

Choroby wynikające z niewłaściwej hodowli

Jeśli klatka stoi na słońcu lub obok grzejnika świnki mogą dostać udaru cieplnego.

Porada: Natychmiast trzeba przestawić klatkę do chłodnego miejsca i podać świnkom letnią wodę. Uspokujmy świnki i zawińmy je w zimną, wilgotną ściereczkę.

Nagła zmiana pokarmu, a także podawanie zbyt zimnego pokarmu lub wody może spowodować u świnek biegunkę.

Porada: Przechodzenie z jednego pokarmu na drugi powinno odbywać się stopniowo. Karma i woda, które podajemy świnką muszą mieć temperaturę pokojową.

Tekst napisałam z pomocą książki Michael Metller ''Świnki morskie"