Zwierzęta sawanny

Każdemu przyda się kąpiel:)

Sawanna w zachodzie słońca...

Pewno myślicie "jakie miłe gepardki" To źle myślicie, w szyjce tej bezbronnej antylopy zaraz pojawią się zęby.

Coś dzisiaj wzięło mnie żeby pisać nie o koniach, a o innych zwierzętach:)Dzisiaj będą to zwierzęta sawanny.

Lew
Lew to król sawanny, zamieszkuje sawanny i krzewiste równiny, tworząc grupy rodzinne. W skład takiego stada wchodzi zwykle od 1 do 3 samców, 15 samic i młode. Rolę myśliwych pełnią najczęściej samce- we dwie albo kilka podkradających do antylop i zebr. Zadaniem samca jest obrona terytorium stada.
wymiar: ciało 1,4-2m, ogon 67-100 cm.

Jaguar
Ten największy południowoafrykański kot nie potrafi szybko biec na dłuższym dystansie, musi zatem podkraść się się najbliżej jak to możliwe, i zajść ofiarę od tyłu. Nie umie szybko biec, ale zato dobrze pływa. Żywi się rybami i żółwiami wodnymi, chwyta także jelenie i inne zwierzęta lądowe. Samica rodzi od 1 do 4 kociąt, których broini przed intruzami, a także przed ojcem, (który może je zjeść).
wymiar: ciało 1,5-1, 8 m, ogon 70-91 cm.

Gepard
Jest najszybszym zwierzęciem lądowym: już w 3 sekundy po starcie potrafi uzyskać prędkość 100 km/godz. Brak mu jednak wytrzymałości, dlatego zanim rzuci się w pośckig, podkrada się jak najbliżej swojej ofiary. Jeśli nie uda mu się jej prędko dogonić, zwykle daje za wygraną.
wymiar: ciało 1,1-1,4 m, ogon 65-80 cm.

Puma
Ofiara tego skrytego łowcy najczęściej padają jelenie. Puma najpierw skrada się, a póżniej skacze i zabija zwierzę szybkim uderzeniem w szyję. Nasztępnie zaciąga ofiarę w ustronne miejsce, gdzie może spokojnie ją zjeść. Zamieszkuje nizinne bagna, las, trawiste równiny i górskie zbocza do wysokości 4500 m n.p.m.
wymiar: ciało 1-1,6 m, ogon 60-85cm.

Agamy kołnierzaste
Agamy kołnierzaste zamieszkują sawanny Australii i Nowej Gwinei. Zamieszkują zwykle tereny krzaczaste, sawanny oraz suche i gorące lasy. Jaszczurki te są gatunkiem nadrzewnym i 90% swego życia spędzają na różnego rodzaju: drzewach, krzewach, kopcach termitów i innych naturalnych wzniesieniach. Spotyka się je przeważnie na wysokości 2 — 3 metrów. Drzewa które zasiedlają te gady muszą spełniać pewne warunki: posiadają duże dziuple lub mają wystarczająco duże drążenia by zapewnić im dostateczną ochronę. Prowadzono doświadczenia polegające na założeniu trzem osobnikom nadajników radiowych na okres 4 miesięcy. Nadajniki mogły dokładnie pokazywać gdzie dane zwierze się znajduje. Okazało się, że agamy te przebywają na ziemi niezwykle rzadko głównie po to by upolować zdobycz i poruszają się praktycznie wyłącznie na tylnych kończynach. Na ziemi przebywały zwykle nie dłużej niż 5 min po czym znów wspinały się na drzewa.

Surykatka
Surykatka — mały ssak drapieżny należący do rodziny mangustowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Suricata (Desmarest, 1804). W Afryce oraz krajach anglojęzycznych znana jest pod nazwą meerkat. Ta nazwa została błędnie zaczerpnięta z języka niderlandzkiego, a tłumaczyć ją można jako kot jeziorowy. W niderlandzkim surykatka zawsze była nazywana stokstaartje, a niderlandzkie słowo meerkat odnosi się do koczkodana.

Słonie

Właściwe słoniowate wywodzą się od wcześniejszych trąbowców z rodziny Gomphotheriidae (gomfotery). Bliskim krewniakiem hipotetycznego przodka słoni jest rodzaj Anancus z pliocenu i plejstocenu. Pierwsze właściwe słonie miały budowę zbliżoną do gomfoteriów. W żuchwie znajdowała się jeszcze para krótkich ciosów, a sama czaszka była niższa i dłuższa niż u słoni późniejszych. Najwcześniejszymi rodzajami zaliczanymi do tej rodziny są Stegolophodon i Stegotetrabelodon . W pliocenie pojawiły się obok pnia wiodącego do dzisiejszych słoni stegodonty (Stegodontinae), czasami wyróżniane w oddzielną rodzinę. Były to duże trąbowce o jednej silnie rozwiniętej parze ciosów w górnej szczęce.

Różne gatunki stegodontów zasiedlały w pliocenie i plejstocenie rozległe obszary kontynentalnej Azji oraz Archipelagu Malajskiego. Jako jedne z nielicznych ssaków stegodonty zasiedliły wiele wysp oceanicznych. Najdalej wysuniętym rejonem ich występowania była wyspa Flores. Ssaki te aktywnie pokonywały cieśniny między wyspami wpław. Inna koncepcja wiąże migracje z obniżonym poziomem morza. Na wielu wyspach (również na Flores) niedobór pokarmu oraz niewielka przestrzeń życia spowodowały skarłowacenie. Stegodont z tej wyspy osiągał wysokość co najwyżej 1,5 m w kłębie oraz masę ok. 500 kg. Na kontynencie stegodonty wymarły ok. 500 tysięcy lat temu, na wielu wyspach przetrwały do czasów niemal współczesnych (ok 13 tysięcy lat temu).

Do podrodziny Elephantinae należą współczesne słonie. Najpierwotniejszym ich przedstawicielem był Primelephas z Afryki. Był to jeszcze stosunkowo prymitywny słoń o wielkości zbliżonej do dzisiejszego słonia azjatyckiego. Dał on początek dwóm żyjącym dzisiaj plemionom Elephantini i Loxodontini. Pierwsza grupa obejmuje wymarłe mamuty (Mammuthus) oraz rodzaj Elephas. Pojawiła się ona w Afryce i przez większą część pliocenu i plejstocenu były to dominujące na kontynencie słonie. Najstarszy znany gatunek to Elephas ekorensis. Od niego wywodzi się Elephas recki, dobrze poznany i szeroko rozpowszechniony gatunek. Szczątki tego słonia znajdowano licznie między innymi we wschodniej Afryce w Wąwozie Oldovai, wraz ze szczątkami pierwotnych człowiekowatych. Były to słonie sawannowe, przystosowane do odżywiania się twardymi trawami. Gatunek ten opuścił Afrykę i skolonizował Europę oraz Azję, dając początek wielu innym gatunkom.

Europę przez niemal cały plejstocen zasiedlał Palaeoloxodon (Elephas) antiquus. Było to zwierzę większe od dzisiejszych słoni, o bardzo dużych i prostych ciosach. Szczątki tego zwierzęcia (nazywanego niekiedy słoniem leśnym) znaleziono również w Polsce.

W okresach lodowcowych wycofywał się na południe kontynentu, podczas interglacjałów opanowywał tereny północne. Wyspy Morza Śródziemnego zasiedlała w plejstocenie cała gama podgatunków lub gatunków słonia leśnego o zredukowanych w wyniku skarłowacenia rozmiarach. Najmniejszy z nich, Elephas falconeri(Palaeoloxodon), osiągał w kłębie zaledwie metr wysokości. Ssaki te wymarły zapewne podczas kolonizacji wysp przez pierwszych ludzi w czasach historycznych. Słoń azjatycki (Elephas maximus) wywodzi się od swego większego krewniaka, Elephas hysudricus. W plejstocenie kilka gatunków słoni zasiedliło również niektóre wyspy oceaniczne, tak jak wcześniej zrobiły to stegodonty (np. Elephas celebensis). Rodzaj Mammuthus wywodził się od któregoś z wczesnych przedstawicieli Elephas. Najstarsze z gatunków, Mammuthus subplanifrons i Mammuthus africanavus, zasiedlały jeszcze Afrykę, ale wkrótce opanowały również Azję, Europę i w końcu Amerykę Północną, silnie się różnicując.

Z kolei najwcześniejsze dzieje słoni z rodzaju Loxodonta nie są dobrze poznane. Zwierzęta te na początku zasiedlały tylko tereny leśne, gdzie szczątki ulegają szybkiemu rozkładowi. Przez większą część plejstocenu nie wytrzymywały konkurencji ze stepowymi Elephas. Najwcześniejszy znany gatunek to Loxodonta adaurora. Od niego pochodzą Loxodonta exoptata i Loxodonta atlantica, będący prawdopodobnie bezpośrednim przodkiem dzisiejszych słoni afrykańskich. Po wymarciu słoni Elephas w Afryce, słonie Loxodonta africana zajęły wolną niszę ekologiczną i zasiedliły sawanny. Loxodonta cyclotis, czyli słoń afrykański leśny, pozostał w pierwotnych leśnych siedliskach do czasów obecnych.

Sęp afrykański

Występowanie, siedliska: Sawanny Afryki, Azja

Cechy charakterystyczne:
Długość 89-98 cm
Rozpiętość skrzydeł ok. 210 cm, maks. 3m
Waga 4-7 kg

Ubarwienie biało-brązowo-białe. Szyja długa, cienka, mało upierzona, głowa mała, zakończona zaokrąglonym dziobem, którego górna część hakowato zachodzi na dolną. Palce długie i cienkie, umożliwiają sprawne chwytanie pożywienia. W pozycji stojącej złożone skrzydła wystają ponad tułów.

Antylopa

Antylopy - nazwa potoczna grupy kilkudziesięciu gatunków parzystokopytnych ssaków z rodziny krętorogich (pustorożców) oraz jednego gatunku z rodziny widłorogich - antylopa widłoroga (Antilocapra americana). Małe antylopy nazywa się potocznie gazelami. Antylopy w warunkach naturalnych zamieszkują Afrykę, Azję i Amerykę Północną (antylopa widłoroga). Kilka gatunków introdukowano do Ameryki Północnej i Południowej. Często spotykane w ogrodach zoologicznych.

Zebra

Znamy dwa podgatunki. Wysokość w kłębie 1,2-1,3 m. Zebry z kraju przylądkowego zaliczają się do bardziej zagrożonych zwierząt, ponieważ żyje w sumie około 200 osobników .Zebr Hartmana jest parę tysięcy.

Nosorożec

Kształt ciała ociężały, masywny, wysokość w kłębie 1-2 m, długość ogona do 75 cm, ciężar ciała 1-3,5 t. Głowa duża, ciężka, nad częścią nosową jeden lub dwa rogi o budowie zbliżonej do kopyta końskiego lub racic zwierząt parzystokopytnych. Oczy małe, uszy duże, ruchliwe, dobrze rozwinięty zmysł słuchu i węchu, który pomaga w orientacji przestrzennej, rozpoznawaniu zagrożenia oraz we wzajemnym kontaktowaniu się zwierząt. Wzrok słaby. Skóra wyjątkowo gruba, pofałdowana, u niektórych gatunków przybiera formę pancerza. Kończyny krótkie, zakończone 3 palcami zaopatrzonymi w szerokie kopyta. Główny ciężar ciała spoczywa na palcu środkowym. Nosorożce żyją pojedynczo lub parami, ciąża trwa 419-547 dni, samica rodzi 1 młode, zdolne do samodzielnego poruszania się, które pozostaje z matką przez ok. 2 lata. Pożywienie, w zależności od gatunku, stanowią trawy, pędy roślinne lub liście.

Wszystkie gatunki nosorożca są zagrożone wyginięciem, głównie wskutek polowań dla pozyskania rogu, któremu przypisywano w krajach azjatyckich cudowne właściwości lecznicze, a w krajach arabskich wyrabiano z niego drogocenne rękojeści sztyletów.

Co to jest Sawanna?

Sawanna (z dialektów karaibskich zawan) - trawiasta formacja roślinna, strefy międzyzwrotnikowej o klimacie gorącym z wyraźnie zaznaczoną porą suchą, trwającą od 3 do 9 miesięcy oraz deszczową.

W szacie roślinnej dominują kępki sucholubnych traw, jak przykładowo afrykańska trawa słoniowa dochodząca do 3 m wysokości. Na niektórych sawannach rosną nieliczne drzewa, np. akacja (do 45 m wysokości), baobab (od 5 do 25 m wysokości), czy palmy, które zwykle zrzucają liście w porze suchej, a także drzewa chlebowe. Większe skupiska występują tylko nad ciekami wodnymi tworząc tzw. lasy galeriowe. Drzewa oraz krzewy rosną kępami lub pojedynczo i tracą liście w porze suchej. Sawanny żywią wielotysięczne stada zwierząt roślinożernych. Strefa sawann jest stosunkowo gęsto zaludniona; zamieszkują ją zarówno rolnicy jak i pasterze.

Teks napisałam własnoręcznie za pomocą książek, stron, blogów i portali. Zdjęcia także z różnych stron.